Stymulowanie apetytu u dzieci

Artykuł poświęcony jest pobudzaniu łaknienia u zdrowych dzieci przy założeniach, że nie cierpią one na poważniejsze choroby układu pokarmowego lub alergie.
Czy brak apetytu może sygnalizować jakąś chorobę? Niekoniecznie. Może się okazać, że podopieczny jest do tego stopnia zaaferowana światem zewnętrznym, że wszystko ją rozprasza. Nawet najmniejszy hałas może być powodem do raptownego odstawienia butelki1.
Jedzenie powinno być najzwyklejszym procesem fizjologicznym, ale czy tak jest? Przy nakrytym stole spotyka się rodzina, a wspólny posiłek zacieśnia więzi. Tak działa psychologia. Obiad daje dobrą okazję, by poruszyć ważne, bieżące sprawy. Dla niektórych jest nie do pomyślenia, by każdy członek rodziny w porze obiadokolacji zjadł coś w biegu lub „na mieście”. Czasem do przesady wielu z nas koncentruje się wokół jedzenia, i w końcu wygląda to tak, że żyjemy, aby jeść, a nie odwrotnie.
Każdy dorosły był kiedyś dzieckiem, nie wszystko nam smakowało. Możliwe, że nasze babcie lub inni członkowie rodziny wręcz autorytarnie nakazywali: „Wstaniesz od stołu dopiero, gdy zjesz”.
Takie podejście może spowodować, że dziecko jedzenie będzie kojarzyło z systemem nagród i kar, co może w przyszłości zaowocować wieloma zaburzeniami trawiennymi lub psychicznymi. Dlatego, jeśli dziecko nie ma apetytu lub regularnie odmawia tych samych pokarmów, warto się zastanowić, jak my, dorośli w wieku dziecięcym reagowaliśmy na jedzenie: co lubiliśmy, a co napawało nas obrzydzeniem. Może się okazać, że dziecko rozwija się całkowicie normalnie, a rodzic niepotrzebnie się niepokoi, że dziecię umrze z głodu.
Mały człowiek świetnie potrafi ocenić, kiedy jest syty, podczas gdy nam może się wydawać, że „wiemy lepiej”. Jako kontrolujący opiekunowie odczuwamy wewnętrzny głos nakazujący, by stale podpowiadać, kiedy podopieczny ma zacząć, a kiedy ma skończyć jeść. Warto jednak zdać się na instynkt dziecka, jednocześnie kształtując...