Monoterapia czy leczenie skojarzone w aspekcie medycyny konopnej?

Wprowadzenie do historii medycyny konopnej

Istnieje bardzo długa historia używania konopi jako środka leczniczego. Pierwsze odnotowane terapeutyczne zastosowanie marihuany miało miejsce za sprawą cesarza Shen Nunga ok. 2800 r. p.n.e. w Chinach, gdzie w najstarszej farmakopei opisywano właściwości lecznicze konopi dla reumatyzmu, malarii, zaparć oraz do łagodzenia bólów porodowych i operacyjnych. Chińscy medycy podkreślali, że ta magiczna roślina łączy w sobie pierwiastki yin i yang, zapewniając równowagę w organizmie. Shennong, kolejny chiński imperator, uważany za ojca chińskiej medycyny, postawił konopie w jednym rzędzie z żeń-szeniem i efedrą, uznając te rośliny za trzy najważniejsze lekarstwa ludzkości. Podobnie w Indiach konopie były używane jako środek uspokajający, zapobiegający konwulsjom u osób z padaczką i tężcem oraz jako miejscowy antybiotyk. Warto to zapamiętać, gdyż w dalszej części artykułu wykażę, jak historia zatoczyła koło w zakresie skojarzonych terapii, szczególnie w tym zakresie. Gdy konopie z płaskowyżu tybetańskiego rozprzestrzeniły się na kolejne kontynenty, w starożytności stosowano je w leczeniu bólów reumatycznych i malarii, w zaparciach, a także przyjmowano z winem jako środek znieczulający podczas operacji. Pierwszy oficjalny lek konopny został wprowadzony do medycyny zachodniej w 1839 r. przez brytyjskiego lekarza Williama O’Shaughnessy’ego, po czym lekarze w całej Europie i Stanach Zjednoczonych zaczęli go przepisywać, zwracając uwagę na właściwości przeciwdrgawkowe, przeciwbólowe, przeciwlękowe i przeciwwymiotne.

Konopie, a właściwie ich ekstrakty, towarzyszyły medycynie aż do końca lat 30. ubiegłego wieku, kiedy to zostały wyalienowane na kilkadziesi...