Ophiocordyceps sinnesis vs. Cordyceps militaris – znaczenie w diecie i profilaktyce chorób człowieka

Pierwszymi, którzy dostrzegli zdrowotne właściwości grzyba, byli himalajscy pasterze. Zaobserwowali oni, że ich trzoda po wypasaniu na łąkach w niego obfitujących, staje się i aktywna. Wzmianki o tym datuje się na ok. V w. n.e. Od tamtego czasu Cordyceps sinensis był w Chinach stosowany jako lek, a jego cena była kilkakrotnie wyższa, niż cena srebra. Mieszkańcy Chin, Tybetu, Nepalu oraz Indii od wieków spożywali Cordyceps spp. w celu adaptacji organizmu do trudnych warunków wysokogórskich, takich jak niska temperatura otoczenia, wysokie ciśnienie atmosferyczne, czy zmniejszona zawartość tlenu w środowisku. Tradycyjna medycyna chińska zaleca stosowanie O. sinensis w przypadku licznych chorób człowieka, takich jak: choroby nowotworowe, cukrzyca, choroby układu krążenia i układu oddechowego, zaburzenia funkcji wątroby i nerek, choroby zakaźne i pasożytnicze, a także dysfunkcje seksualne. 
Wyjątkowość Ophiocordyceps sinensis wynika z formy jego bytowania w środowisku naturalnym. Występuje on endemicznie powyżej 3000 m n.p.m. w Tybecie. O. sinensis jest pasożytem, atakującym larwy ćmy Thitarodes. Przebywają one ok. 15 cm pod ziemią, gdzie zostają „zainfekowane” przez grzyb. Późną jesienią zachodzi interakcja chemiczna między jego zarodnikami a oskórkiem larw ćmy. Dotąd nie wiadomo, w jaki sposób dochodzi do zakażenia larw. Zdrowe wylęgają się w normalnym trybie, natomiast zakażone pozostają pod ziemią, a wędrówkę w kierunku powierzchni, a właściwie światła, powoduje grzyb. Rdzenni mieszkańcy zbierają O. sinensis wraz z larwą w okresie od maja do czerwca, a następnie suszą, rozcierają na proszek i dodając wodę, spożywają je w postaci ciepłego napoju. Z uwagi na ograniczone zasoby O. sinensis oraz długi proces symbiozy grzyba z larwą (od jesieni do wiosny), pozyskiwanie tego gatunku ze środowiska naturalnego stało się niewystarczające do pokrycia wzrastającego zapotrzebowania na surowiec do produkcji suplementów diety, nutraceutyków oraz żywności funkcjonalnej, zwłaszcza w Azji, Stanach Zjednoczonych i Europie [1]. 
Endemiczne występowanie O. sinensis na płaskowyżu Himalajów, wyjątkowy sposób i biologia życia w ekosystemie jako entomopatogen larwy, długotrwały proces symbiozy z larwą i czasochłonne zbiory tego gatunku z naturalnego stanowiska, powodują jego bardzo wysokie ceny. Koszt owocników O. sinensis warunkuje trudność pozyskania ich w warunkach komercyjnych upraw. Spektakularny efekt działania poprawiającego ogólną kondycję organizmu wynika z zawartości substancji biologicznie aktywnych, w tym gatunku grzyba, ze szczególnym uwzględnieniem nukleozydów i polisacharydów. O. sinensis jako składnik żywności i leków jest znany od czasów historycznych, a przez to lepiej rozpoznawalny przez konsumentów. Trudność w pozyskiwaniu z upraw O. sinensis, rosnący popyt na ten gatunek oraz jego wysokie ceny podyktowane ograniczeniem naturalnych zasobów spowodowały poszukiwanie jego alternatywnych źródeł. Rozwiązaniem jest pokrewny gatunek: Cordyceps militaris (L.) Fr., który może być uprawiany oraz otrzymywany w warunkach in vitro. Co istotne, w przypadku mycelium C. sinensis pozyskiwanego w warunkach in vitro, stwierdzono, że nie syntetyz...