Osteopatia związana z najczęściej występującymi problemami u niemowląt

W celu uzyskania powyższych celów osteopatia w okresie swojego ponadstuletniego rozwoju wykształciła szereg technik terapeutycznych. Można je podzielić na techniki bezpośrednie – zwane strukturalnymi i pośrednie – zwane funkcjonalnymi. 

Techniki strukturane

Pierwsze polegają na bezpośrednim oddziaływaniu na tkankę czy narząd w celu poprawy jego ruchomości (krąg, staw kończyny), normalizacji napięcia (mięsień, ścięgno, więzadło) czy poprawy drenażu żylno-limfatycznego (narządy wewnętrzne). Krótkiego komentarza wymaga terminologia używana w osteopatii. W osteopatii sytuację, w której staw, np. międzykręgowy, utracił swą fizjologiczną amplitudę ruchu, nie tracąc nic ze swej potencjalnej możliwości ruchowej, nazywamy dysfunkcją osteopatyczną. Staw posiada wówczas jeden lub kilka kierunków ruchu aktualnie niedostępnych, ale wciąż potencjalnie obecną amplitudę ruchu. Nie jest więc tak, jak sądzi się powszechnie wśród laików i kręgarzy, że kręg „wyskoczył”, „wysunął się” jak szuflada albo, co szczególnie irytuje ortopedów, „zwichnął się”. Powtórzmy jeszcze dobitniej – kręg w dysfunkcji osteopatycznej jest wciąż na swoim miejscu. To, co się zmieniło, to to, że pojawił się brak jego fizjologicznej ruchomości w konkretnym kierunku, co może objawiać się trudnością w skłonie ku przodowi albo do boku. Osteopata podczas manipulacji nie ma na celu „wciśnięcia” szuflady na swoje miejsce, jego zadaniem jest ustawienie powierzchni stawowych na granicy aktualnej amplitudy ruchu i wprowadzenie krótkim ruchem impulsu, który pozwala powierzchniom stawowym odzyskać ich prawidłowy ślizg. To ujawnia się w charakterystycznym (choć nie zawsze koniecznym do uznania zabiegu za zakończony powodzeniem) odgłosem akustycznym (trzaskiem) wywołanym efektem próżni w oddzielanych chwilowo powierzchniach stawowych. Taki rodzaj zabiegu to manipulacja techniką bezpośrednią, bo osteopata dąży do przełamania bariery ruchu stawu, wprost kierując wektor siły przeciw oporowi. Uruchomienie stawu, zwane powszechnie – aczkolwiek nieprecyzyjnie – odblokowaniem, jest więc chwilowym przekroczeniem aktualnie ograniczonej bariery ruchu stawu w celu odzyskania jego pełnej (fizjologicznej) swobody. Oczywiście osteopata może powstrzymać się od zastosowania tego końcowego impulsu uruchamiającego (np. przy istniejących przeciwwskazaniach), pracując tylko na granicy aktualnej bariery ruchu, okresowo, np. cyklicznie ją osiągając. Wówczas technika ta będzie nazywać się mobilizacją. Pozytywne reakcje po takim zabiegu dotyczą nie tylko samego stawu, ale również tkanek miękkich okołostawowych i narządów wewnętrznych – przez łuk odruchowy. Mięśnie okołokręgowe uzyskują prawid-
łowe napięcie dzięki normalizacji sygnału z mechan...