Dietoterapia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (WZJG)

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego jest chorobą z autoagresji, w której układ odpornościowy wytwarza przeciwciała skierowane przeciwko własnym tkankom, niszcząc błonę śluzową jelita grubego. Działanie to skutkuje przewlekłym stanem zapalnym o różnym stopniu nasilenia. U około 10–20% pacjentów choroba ma ciężki przebieg, powoduje różne powikłania jelitowe oraz pozajelitowe i wymaga leczenia szpitalnego. WZJG cechuje się naprzemiennie występującymi okresami zaostrzeń i remisji. Rzuty choroby mogą być wywoływane m.in. przez silny stres psychiczny, zmiany w diecie, stosowanie leków przeciwbólowych czy zakażenia jelit lub inne problemy zdrowotne wymagające leczenia antybiotykami.
Statystyki pokazują, że choroba ta dotyka głównie osoby w wieku od 20 do 40 lat. Rodzinne występowanie WZJG odnotowuje się u około 15% krewnych pierwszego stopnia osób chorych na nieswoiste choroby zapalne jelit.
Charakterystycznym objawem WZJG jest biegunka, często z domieszką śluzu i krwi. Jest ona efektem aktywnego zapalenia błony śluzowej odbytnicy, przebiegającego z zaburzeniami wchłaniania wody i elektrolitów w jelicie grubym. Biegunka może się pojawić nagle lub zmiana rytmu wypróżnień może postępować stopniowo.

R e k l a m a

Innymi objawami towarzyszącymi chorobie mogą być: przewlekłe zmęczenie, osłabienie, niedokrwistość, bóle i skurcze w dolnej części brzucha, nagłe parcie na stolec, obniżona odporność, gorączka, brak łaknienia, wymioty i zmniejszenie masy ciała. Objawy te początkowo mogą przypominać zatrucie pokarmowe i bywają bagatelizowane przez chorego. Dlatego w przypadku utrzymywania się lub nawracania tego rodzaju dolegliwości należy skonsultować się z lekarzem pierwszego kontaktu.

Wpływ mikrobiomu jelitowego na rozwój WZJG

Ekosystem mikroorganizmów zasiedlających jelito grube, okre...