Kolki niemowlęce

Kolka niemowlęca należy do czynnościowych zaburzeń przewodu pokarmowego wczesnego okresu niemowlęcego. Zdiagnozowanie jej wymaga występowania wszystkich opisanych u niemowlęcia w wieku od 2. tygodnia do 4. miesiąca życia objawów, do nasilenia których dochodzi głównie w godzinach wieczornych. Pierwszym, głównym symptomem jest występowanie nagłych napadów płaczu, krzyku czy rozdrażnienia, rozpoczynające i kończące się bez możliwej do zdefiniowania przyczyny. Kolejnym kryterium jest tak zwane kryterium czasowe. Tu w praktyce stosuje się regułę Wessela, czyli tak zwaną „regułę trzech”. Zakłada ona napady niemożliwego do załagodzenia płaczu, występujące u niemowlęcia co najmniej przez trzy godziny dziennie, przez co najmniej trzy dni w tygodniu i przez co najmniej trzy tygodnie. Ostatnie kryterium to zarówno prawidłowy rozwój fizyczny niemowlęcia, jak i właściwy przyrost jego masy ciała. Opisywanym symptomom bardzo często towarzyszą napadowe zaczerwienienia twarzy dziecka, niepokój czy podkurczanie i prostowanie nóżek dziecka. W badaniu fizykalnym stwierdza się rozdęcie brzuszka dziecka oraz nadmierne ilości gazów jelitowych. Często podczas napadu kolki może występować oddanie zielonego, śluzowego stolca z jednoczesnym wydaleniem gazów jelitowych i chwilowym uspokojeniem niemowlęcia1, 2, 4–7. 
 

R e k l a m a

Każdorazowe rozpoznanie u dziecka objawów zgodnych z wyżej wymienionymi kryteriami kolki niemowlęcej nakłada na opiekuna konieczność przeprowadzenia diagnostyki wykluczającej inne zaburzenia u dziecka, a w niektórych przypadkach wykonania badań dodatkowych. Warunkami rozpoznania kolki są brak objawów klinicznych wskazujących na proces zapalny, wadę anatomiczną albo metaboliczną oraz wykluczenie pozostałych czynnościowych zaburzeń przewodu pokarmowego. Nie należy zapomnie...