Zespół jelita drażliwego (IBS) jest powszechnym i przewlekłym schorzeniem przewodu pokarmowego charakteryzującym się bólem brzucha, wzdęciami i zmianami rytmu wypróżnień związanymi ze zmienioną postacią stolca, co może wpływać na jakość życia i wydajność pracy pacjentów.
Pierwszy przypadek IBS opisał William Osler w końcu XIX w. jako „śluzówkowe zapalenie jelita grubego”, występujące głównie u młodych kobiet z zaburzeniami psychicznymi i z towarzyszącym wydalaniem śluzu. Pacjenci skarżyli się na bóle brzucha i były to przeważnie odczucia histeryczne, hipochondryczne lub nawet depresyjne. W 1929 r. S. Jordan i E. Kiefer użyli w literaturze medycznej terminu „drażliwa okrężnica”. Autorzy opisali wówczas objawy obecne u 30% pacjentów ambulatoryjnych gastroenterologii jako zaburzenie mięśniowo-nerwowe okrężnicy.
R e k l a m a
Do lat 70. XX w. IBS określany był jako spastyczne zapalenie jelita grubego i nadal był postrzegany jako mający bardzo istotny składnik psychiatryczny, zwłaszcza że nie było dostępnego złotego standardu ani testu diagnostycznego dla tego schorzenia.
Kolejne postępy badawcze poczyniono pod koniec lat 70., gdy Adrian Manning opracował kryteria diagnostyczne o tej samej nazwie. W latach 90. XX w. przyjęto Kryteria Rzymskie III. Obecnie rozpoznanie IBS nie jest potwierdzane konkretnym testem lub nieprawidłowością strukturalną, a od 2016 r. wykorzystywane są Kryteria Rzymskie IV. W tym czasie nastąpiła eksplozja zainteresowania badawczego obwodowymi i ośrodkowymi neuroenterycznymi i neuropsychologicznymi mechanizmami zaangażowanymi w kontrolę i percepcję motoryki jelit i nocycepcji (odbier...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 6 wydań czasopisma "Naturoterapia w praktyce" w roku + wydania specjalne
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- Dodatkowe artykuły i filmy
- ...i wiele więcej!
