Terapia wisceralna przy niedoczynności tarczycy

W terapii wisceralnej wg koncepcji austriackiej Szkoły Terapii Wisceralnej główny obszar zainteresowania leży w obszarze wzajemnych powiązań anatomicznych, topograficznych, fizjologicznych, współczulnych oraz przywspółczulnych systemu narządów wewnętrznych z układem ruchu. Rozpatrując w tym kontekście niedoczynność tarczycy, terapeuta wisceralny bierze pod uwagę wszelkie możliwe powiązania tegoż gruczołu z innymi strukturami czy narządami, które mogą negatywnie wpłynąć na jej funkcję. 
W dalszej kolejności terapeuta daje ciału bodziec w postaci specyficznych technik manualnych w miejscach zaburzeń zidentyfikowanych na podstawie skrupulatnie przeprowadzonej diagnostyki, dzięki czemu uzyskuje wsparcie w powrocie do homeostazy. Proponowanej tu terapii nie należy traktować jako samodzielnej dyscypliny medycznej w leczeniu niedoczynności tarczycy, lecz jako możliwe wsparcie w procesie leczenia, prowadzonym przez i w porozumieniu z lekarzem specjalistą.

Obraz kliniczny pacjenta z niedoczynnością tarczycy

U pacjenta z niedoczynnością tarczycy najczęściej obserwuje się przyrost wagi ciała, zaparcia, zmęczenie, nietolerancję na zimno, suchą skórę, chrypkę, senność, zaburzenia pamięci, parestezje, wypadanie włosów, spowolnione ruchy, a także zagęszczenie i obrzęk skóry2.
Chcąc lepiej zrozumieć proponowane tu podejście terapeutyczne, należy odnieść się do kilku faktów z zakresu anatomii i struktury, lokalizacji, funkcji oraz korelacji tarczycy z innymi strukturami ludzkiego ciała.

Struktura i lokalizacja tarczycy

Tarczyca jest bardzo unaczynionym gruczołem, zbudowanym z dwóch płatów połączonych węzi...