Dietoterapia w niewydolności serca

Częstość występowania niewydolności serca wzrasta z wiekiem. Największa chorobowość dotyczy osób po 70. roku życia, wśród których odsetek chorych z niewydolnością serca przekracza 10%. Za wyjątkiem raka płuc, niewydolność serca wiążę się z najkrótszym pięcioletnim okresem przeżycia (około 25% dla obu płci) oraz znamienną utratą oczekiwanej długości życia (około 6,7 lat/1000 dla mężczyzn i 5,1 lat/1000 dla kobiet). Niewydolność serca należy do chorób o bardzo złym rokowaniu, zwłaszcza gdy odpowiednio wcześnie nie zostanie wdrożone optymalne leczenie, w tym działania niefarmakologiczne. Do działań niefarmakologicznych umożliwiających utrzymanie zdrowia i jakości życia chorych cierpiących na niewydolność serca można zaliczyć modyfikację stylu życia pacjenta, uwzględniającą m.in. odpowiednio dobraną dietoterapię. Z uwagi na stosowaną farmakoterapię, ustalenie konkretnych zaleceń żywieniowych u chorych z niewydolnością serca powinno odbywać się w zespole składającym się z dietetyka i lekarza.
 

Źródło: Opracowanie własne.

Według wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ang. European Society of Cardiology, ESC) z 2016 roku niewydolność serca definiowana jest jako zespół typowych objawów podmiotowych (tj. duszność, obrzęki kończyn dolnych, obniżenie tolerancji wysiłku), którym mogą towarzyszyć odchylenia w badaniu przedmiotowym (takie jak: poszerzenie żył szyjnych, trzeszczenia nad płucami, obrzęki obwodowe) spowodowane zaburzeniami w budowie i/lub czynności serca, które powodują zmniejszony rzut serca i/lub zwiększone ciśnienia wewnątrzsercowe w spoczynku lub w trakcie wysiłku. Zatem o niewydolności serca mówimy wówczas, gdy serce traci zdolność dostarczania odpowiedniej ilości krwi do tkanek i narządów w celu zabezpieczenia ich metabolizmu. Jedynie część objawów przedmiotowych i podmiotowych wynika z mechanicznego uszkodzenia mięśnia sercowego. Pozostałe próbuje się wyjaśnić udziałem mechanizmów hemodynamicznych, immunologicznych, neurohumoralnych oraz stresu oksydacyjnego. Aktywacja tych układów początkowo może powodować fizjologiczne korzyści, ale ostatecznie prowadzi do uszkodzenia serca poprzez generowanie niedokrwienia, zaburzeń rytmu, zmian naczyniowych i strukturalnych w mięśniu sercowym, przyczyniając się do powstania wielu objawów niewydolności serca. 

Ostra i przewlekła niewydolność serca

Ostra niewydolność serca – to stan, w którym objawy niewydolności serca pojawiają się nagle i najczęściej wymagają hospitalizacji. Natomiast postać przewlekła tej choroby związana jest z występowaniem objawów utrzymujących się co najmniej od miesiąca. W zależności od przebiegu objawów klinicznych niewydolność serca można określić jako stabilną, pogarszającą się lub niewyrównaną (zdekompensowaną).
Na podstawie wyników badania echokardiograficznego HF klasyfikuje się jako: 

• niew...