Prognozy Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) wskazują na możliwość wzrostu o 122% zachorowalności na cukrzycę w roku 2025, przy czym w krajach rozwiniętych wzrost ten może wynieść do 170%. Dane te są niepokojące, zważywszy, że średnio co 10 sekund na świecie odnotowuje się zgon z powodu powikłań tej choroby. Wraz z powikłaniami stanowi ona 1 z 5 najczęstszych przyczyn zgonów w krajach wysokorozwiniętych, a liczba zgonów nią spowodowanych jest na świecie podobna do liczby umierających z powodu AIDS!
Cukrzyca to przewlekła choroba całego organizmu, charakteryzująca się zaburzeniami gospodarki węglowodanowej. Główną przyczyną rozwoju cukrzycy jest czynnościowy lub organiczny niedobór insuliny, hormonu produkowanego przez komórki β wysp Langerhansa trzustki, wpływającego na utrzymanie we krwi homeostazy glukozy, pobudzającego syntezę glikogenu, tłuszczu i białek, aktywującego tlenową i beztlenową glikolizę oraz hamującego rozpad tłuszczów i glukoneogenezę. W przebiegu cukrzycy dochodzi do defektu wydzielania insuliny i/lub do zmniejszonego jej oddziaływania na receptory w organizmie. Jak więc widać, rozwój cukrzycy wiąże się z zaburzeniami metabolizmu węglowodanów, białek, tłuszczów oraz zwiększonym stężeniem glukozy we krwi (hiperglikemią).
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO, ang. World Health Organization) oraz Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne (ADA, ang. American Diabetes Association) rozróżnia cztery typy cukrzycy: cukrzycę typu 1 (autoimmunologiczną, idiopatyczną), cukrzycę typu 2 (środowiskową, o podłożu genetycznym), cukrzycę
ciężarnych oraz inne specyficzne typy cukrzycy. Niezależnie od typu, niekontrolowana i nieleczona choroba sprzyja powstawaniu zmian patologicznych wielu narządów, szczególnie oczu, nerek, nerwów, serca i naczyń krwionośnych. Szczególnie zmiany te dotyczą układu sercowo-naczyniowego, ponieważ wraz z przewlekłą hiperglikemią następuje niszczenie naczyń włosowatych i stopniowa niewydolność poszczególnych narządów.
POLECAMY
R e k l a m a...
