Pieczarka dwuzarodnikowa – gatunek o unikalnych właściwościach dietetycznych i leczniczych

Pieczarka dwuzarodnikowa – Agaricus bisporus (J.E. Lange) Imbach (Basidiomycota) – jest pozyskiwana głównie z komercyjnych upraw przez konsumentów, ceniących ją przede wszystkim za smak i aromat. Agaricus to rodzaj, którego przedstawiciele pojawiają się pospolicie na terenie Polski, zwykle na nawożonych łąkach czy nieużytkach, od wiosny do jesieni. Niektóre gatunki preferują lasy, np. pieczarka bulwiasta (Agaricus sylvicola), jeszcze inne zaś tereny miejskie – parki, przydrożne pasy zieleni, ogrody – tu jako przykład można podać pieczarkę miejską (Agaricus bitorquis). Owocniki rodzaju pieczarka ogólny wygląd i pokrój mają podobny – biały (rzadziej brązowy) kapelusz, hymenofor blaszkowy – blaszki w bardzo młodych owocnikach białe, z czasem przechodzące w różowe, a w końcu czekoladowobrązowe, trzon zwykle biały z nieruchomym pierścieniem. Pieczarka dwuzarodnikowa to grzyb powszechnie znany w Polsce. W przeciwieństwie do innych gatunków pieczarki – dwuzarodnikowa bardzo rzadko występuje dziko. To bardzo smaczny grzyb jadalny, uznawany za najczęściej uprawiany i spożywany grzyb na świecie[1]. Powszechnie i chętnie wykorzystuje się go w kuchni ze względu na przyjemny zapach i doskonały smak określany jako orzechowy. Spożywany bywa także w stanie surowym. Należy wystrzegać się pomylenia jej z innymi, podobnymi, ale trującymi grzybami, ponieważ wśród rodzaju Agaricus występują też gatunki trujące podobne do pieczarki dwuzarodnikowej – np. pieczarka karbolowa (Agaricus xanthodermus). 

R e k l a m a

W stanie naturalnym pieczarka dwuzarodnikowa rośnie w okresie od maja do września. Najczęstszymi miejscami jej występowania są miejsca nawożone obornikiem, stosy kompostowe, a także parki czy lasy. Na otwartych przestrzeniach rośnie rzadko, znacznie częściej uprawiana jest na specjalnie nawożonych podłożach. Pieczarka dwuzarodnikowa odgrywa ważną rolę w rozkładzie liści i igieł w parkach oraz lasach[1, 2]. 

Początki hodowli komercyjnej 

Pierwsze informacje na temat komercyjnych hodowli pieczarki dwuzarodnikowej pochodzą z 1707 r., które uzyskał francuski botanik Joseph Pitton de Tournefort (Spencer, 1985). Nieco później francuski rolnik Olivier de Serres stwierdził, że przeszczepienie grzybni tych grzybów na nowe podłoże prowadzi do zwiększenia ilości ich owocników. Uprawy te polegały na pasażowaniu grzybni na podłożach, będących jej mieszaniną oraz gliny i obornika. Uzyskane w ten sposób uprawy były jednak często zainfekowane i nie wykazywały dobrego rozwoju owocników. Czyste kultury mycelialne pieczarki dwuzarodnikowej uzyskano w Instytucie Pasteura w Paryżu na końskim nawozie w 1893 r. Pierwotnie otrzymane owocniki miały kolor brązowy, ale w 1926 r. otrzymano...