Zioła pomocne w leczeniu atopowego zapalenia skóry (AZS)

Najbardziej typowym objawem atopowego zapalenia skóry jest silny świąd. Zmiany skórne cechuje określona morfologia i miejsce występowania. Co charakterystyczne, dermatoza ta bardzo często współistnieje z innymi IgE-zależnymi chorobami atopowymi, jak np. alergiczny nieżyt nosa, astma oskrzelowa czy alergie pokarmowe.

R e k l a m a

Przyczyny występowania atopowego zapalenia skóry

Występowanie AZS związane jest ze wspomnianymi już czynnikami środowiskowymi, jednak dużą rolę pełnią tu także czynniki genetyczne. Jak wykazują badania, dolegliwość ta jest uwarunkowana wielogenowo. Do chwili obecnej w genomie człowieka zidentyfikowano kilka regionów zawierających geny związane z AZS. Udowodniono, że jeśli jedno z bliźniąt jednojajowych cierpi na AZS, to ryzyko wystąpienia dolegliwości u drugiego dziecka wynosi 70–86%. W przypadku bliźniąt dwujajowych ryzyko to wynosi jedynie 21–23%. Kiedy jedno z rodziców choruje na ASZ, ryzyko pojawienia się choroby u dziecka wynosi 30%, natomiast w przypadku występowania AZS u obojga rodziców – 50–70%. Genetyczne skłonności do atopii mogą być wyzwalane przez liczne czynniki środowiskowe, takie jak: roztocza kurzu domowego, alergeny pyłków roślin, alergeny pochodzenia zwierzęcego, alergeny pochodzenia bakteryjnego lub grzybiczego, alergeny pokarmowe (w tym mleko krowie, ryby, jajo kurze), zanieczyszczenie środowiska, stres, zmiany hormonalne związane np. z ciążą, miesiączką lub przekwitaniem. Choroba ta niewątpliwie obniża komfort życia zarówno pacjenta, jak i jego rodziny. Nie chodzi tu bynajmniej o samą fizyczność objawów, ale o niezwykle istotny aspekt psychiczny. Świąd i uporczywe drapanie wywołują u chorego rozdrażnienie i nerwowość, szczególnie w nocy. Z uwagi na nieuleczalność choroby, którą można jedynie zaleczać i starać się eliminować czynniki powodujące jej zaostrzenie, rodzice dzieci chorych na AZS również doświadczają przykrych przeżyć. Bardzo często jest to bezsilność wobec nawracających dolegliwości wywołujących cierpienie dziecka.

R   E   K   L   A   M   A

Obraz kliniczny AZS

Obraz kliniczny stanowi podstawę rozpoznawania AZS. Za główne wytyczne, które zwykle stosuje się w diagnozowaniu uznaje się kryteria wg Haffina i Rajki, obejmujące 4 kryteria większe i 23 mniejsze (tabela 1). Występowanie 3 z 4 głównych objawów oraz 3 mniejszych umożliwia stwierdzenie obecności AZS. Jego charakterystyczną cechą jest suchość i świąd skóry (wynikające z dysfunkcji bariery skórnej), które występują praktycznie u wszystkich pacjentów. Z uwagi na duże zróżnicowanie w obrazie klinicznym choroby, wyodrębnia się jej postać niemowlęcą, dziecięcą, młodzieńczą i „dorosłą”: 

• okres niemowlęcy (do 2r.ż.) – zmiany skórne pojawiają się nawet już w pierwszych tygodniach życia, najczęściej na twarzy, z tyłu głowy, w okolicach płatków usznych, na nadgarstkach i bocznych powierzchniach nóg. Mają charakter rumieniowych, grudkowych wykwitów z tendencją do łuszczenia i sączenia. Typowe są zaczerwienienia, a także pęknięcia skóry oraz strupki pojawiające się na skutek zasychania wydzieliny sączącej się z nadżerek. Stosunkowo często zmiany ulegają zakażeniom bakteryjnym;
• okres dzieciństwa (do 12r.ż.) – zmiany obejmują w szczególności zgięcia łokciowe i podkolanowe, kark, twarz, tułów. Wykwity mają charakter grudek lub pęcherzyków, z towarzyszącym silnym świądem i tendencją do lichenizacji. Przypominają liszaje o wyraźnie zaznaczonej granicy;
• okres młodzieńczy i wieku...