Zdrowie jest jedną z ważniejszych wartości w życiu każdego człowieka. Znaleziska archeologiczne świadczą o tym, iż ludzie zawsze starali się wpłynąć na poprawę zarówno stanu zdrowia fizycznego, jak i psychicznego. Postęp związany z rozwojem medycyny przynosi wiele korzyści dla zdrowia człowieka, ale stanowi również zagrożenie związane z lekoopornością czy skutkami ubocznymi stosowanych terapii.
Ciąża (na ogół) jest najbardziej ekscytującym czasem w życiu kobiety. Mogą jednak towarzyszyć temu pewne nieprzyjemne objawy, np. nudności, wymioty, zgaga, zaparcia czy wzdęcia. Ciąża również sprzyja częstszym zakażeniom układu moczowego. W tym okresie przyszła mama może wspierać się ziołolecznictwem. Należy jednak zachować ostrożność i nie stosować ziół bez konsultacji lekarskiej czy farmaceutycznej, zwłaszcza wtedy, gdy ciąża nie przebiega prawidłowo lub kobieta zmaga się z chorobą przewlekłą. Ze względu na ten specyficzny okres, niniejszy artykuł poświęcony zostanie wybranym surowcom roślinnym, które są dozwolone dla kobiet w ciąży fizjologicznej (przebiegającej bez komplikacji).
Tytuł artykułu może wzbudzić zróżnicowane refleksje, gdyż dotyczy z jednej strony innowacyjności w medycynie, a z drugiej klasycznych nauk medycznych opartych na pojęciach hipokratesowskich tej dziedziny wiedzy. System zdrowia w kontekście Karty Tallińskiej (a nie system ochrony zdrowia) ma olbrzymie znaczenie społeczne i ekonomiczne wymagające innowacji, traktując jednakowo problem prewencji, jak i terapii.
Naturoterapię przez wieki praktykowali medycy będący często mnichami, których pragnieniem było wspieranie człowieka w ratowaniu duszy, mieszkającej w słabym ciele. Przede wszystkim ziołoterapia towarzyszyła klasztornym pomysłom na pomoc chorym. Skąd mnisi czerpali wiedzę o zdrowotnych właściwościach roślin? Wierzyli, że przyroda jest apteką Pana Boga i upewniali się w ich działaniu stosując je.
Depresja to epidemia XXI wieku. Odpowiednio stosowane preparaty ziołowe mogą wspomóc jej leczenie. Do najlepiej poznanych ziół o działaniu przeciwdepresyjnym należą dziurawiec zwyczajny, krokus uprawny i żeń-szeń. Współcześnie trwają badania nad mechanizmami ich oddziaływania na organizm, gdyż ważne jest, aby stosować je w sposób bezpieczny dla pacjenta.
Przeziębienie to dolegliwość o podłożu wirusowym, z którą szczególnie często mamy do czynienia w okresie jesienno-zimowym. Charakteryzuje ją stan zapalny błony śluzowej gardła, nosa, tchawicy oraz zatok przynosowych. Znamienny jest powolny rozwój choroby, co m.in. pozwala różnicować przeziębienie od gwałtownie rozpoczynającej się grypy. Typowe objawy przeziębienia to ogólne złe samopoczucie, podwyższona temperatura ciała, ból lub „drapanie” w gardle, kaszel, wodnisty katar, który z czasem przechodzi w gęstą wydzielinę.
Leczenie ran miodem znane jest co najmniej od czterech i pół tysiąca lat – najstarszy zapis na papirusie Smith’a jest wartościowym dowodem dokumentującym to stwierdzenie. Ojciec medycyny Hipokrates stosował już miód jako lek o swoistych nazwach Oxymel czy Hydromel. W ubiegłym stuleciu ten wartościowy surowiec farmakopealny był szeroko wykorzystywany jako środek spożywczy, a mniej w aspekcie leczniczym.
Chińska nazwa żeń-szenia ginseng oznacza dosłownie „esencja życia”, a sam żeń-szeń nazywany jest często korzeniem życia. Nic dziwnego, skoro jako surowiec fitoterapeutyczny charakteryzuje się bogatym składem związków czynnych i mimo bardzo długiej tradycji w lecznictwie wschodnim i zachodnim nadal jest przedmiotem badań naukowych.
Dlaczego powinno się poświęcać cukrzycy bardzo dużą część debaty na temat zdrowia człowieka? Otóż choroba ta została uznana przez Organizację Narodów Zjednoczonych (ONZ) za epidemię XXI w., jako jedyna choroba niezakaźna. Obecnie choruje na nią około 425 milionów ludzi na świecie.
Kwercetyna jest naturalnym flawonoidem występującym obficie w warzywach i owocach. Istnieje coraz więcej dowodów sugerujących, że kwercetyna ma potencjał terapeutyczny w zapobieganiu i leczeniu różnych chorób, w tym chorób układu krążenia, nowotworów i chorób neurodegeneracyjnych. Stwierdzono, że kwercetyna wykazuje działanie przeciwutleniające, przeciwzapalne i przeciwnowotworowe poprzez modulowanie szlaków sygnałowych i ekspresji genów zaangażowanych w te procesy.
Mykobakterie niegruźlicze = atypowe (nontuberculous mycobacteria – NTM) są powszechnymi bakteriami obecnymi w glebie i źródłach wody. Chorobotwórcze dla ludzi są nieliczne gatunki z grupy ponad 150 dotychczas opisanych. Drobnoustroje są w stanie wywołać szereg objawów klinicznych. Najczęściej jest to zakażenie układu oddechowego, ale może również dojść m.in. do zajęcia węzłów chłonnych (zwykle u dzieci), skóry czy kości.
